Louis-Ferdinand Céline'den İki Mektup

 

(6 Şubat 1934 Paris’teki faşist isyandan hemen sonra sanat tarihçisi Élie Faure, Louis Ferdinand Céline’ye sağcı tehlikeyi kınaması için çağrıda bulundu. Céline cevap olarak iki mektup yazdı.)

İlk Mektup

18 Mart 1934

Sevgili Dostum:

Düşündüğünüz, bildiğiniz ve yazdığınız her şeye ne kadar hayran olduğumu, ne kadar hevesli olduğumu, ne kadar saygı duyduğumu biliyorsunuz. Eserlerinizden çok faydalandım. Yazdıklarınızı dikkatle okudum, yağmaladım ve öğrendim. Hâlâ okuyorum ve okumaya devam edeceğim. Siz benim en yakın, açık sözlü ve nadir hocalarımdansınız. Mevcut direktiflerinize karşı gelmemle bunların hiçbir ilgisi yok. Şu ya da bu safta yer almayı kesinlikle reddediyorum. Ben parmak uçlarıma kadar bir anarşistim. Her zaman böyleydim ve asla başka bir şey olmayacağım. İzvestiya'dan bürokrat Nazilere, M. de Regnier'ye, Comodia'ya, Stavisky'ye, Başkan Dullin'e kadar herkes yüzüme tükürdü, hepsi neredeyse aynı söylemlerle beni kabul edilemez, ağza alınamaz ilan etti. Bunu kasten yapmadım ama bu bir gerçek. Bunar benim için sorun değil çünkü haklıyım. Her politik sistem, taraftarlarının kişisel rezilliklerini sisteme veya “başkalarına” yansıttığı ikiyüzlü narsist bir girişimden ibarettir. Refah içinde yaşadığımı kabulleniyorum; Sağda ve solda, fark etmez, insanın tüm ortak iğrençliğini yüksek sesle, duyguyla, güçlü bir şekilde ilan ediyorum. Bunun için asla bağışlanmayacağım. Rahiplerin ölümünden beri dünya demagojiden başka bir şey değil, bok sürekli pohpohlanıyor, ideolojik ve sözlü kurnazlıklarla sorumluluk reddediliyor.

Artık pişmanlık yok, isyanın ve umudun şarkıları dışında bir şey yok. Ama ne için umut? Bu bok güzel kokmaya başlayacak mı?

Değerli dostum, kimseye ihanet etmem ve kimseden bir şey istemem. Belki idam edilirim (bunu yapmak için sıraya geçeceklerdir.).

Lenin de Napolyon da davalarında başarısız oldular. Kızgın sopalar kullandılar ve çözümün bulunduğunu haykırdılar. Saçma! Tüm bu devrimci kinizm (SİZİNKİ DEĞİL), yeni dalaverelerle donanmış bayağı ve hiç bitmeyen bir bencillikten başka bir şey değil. Kendini komünizm olarak örgütlerse, o zaman gerçekten bir şeyler görürsünüz. Öncekilerden daha alçak bir şey. Sağ ya da soldaki havariler ve kahramanlar, bunları çok iyi tanırım. Otuz yıldır gece gündüz bunlarla yaşıyorum. Devrim! Bir an önce! Ama her şeyden önce kendileri. Şu tembel ruhlar, kokteyller ya da Picon aperitifi değil. Niçin seçelim?

LFC

İkinci Mektup

Nisan 1934

Değerli Dostum:

Ben her zaman anarşisttim, hiç oy kullanmadım ve kullanmayacağım. Buna inanmıyorum dostum. Niçin etrafımda on iki düzine başarısız çalıyor diye kuyruklu piyanoyu çok iyi çalan benden birden bigofon çalmaya başlamamı istiyorsunuz? Neden? Bu küçülmüş, kabız, kıskanç, nefret dolu piçlerle aynı boyda olayım diye mi? Bu bir şaka olmalı. Biçimsiz varsayımlarını haykıran ve hiçbir şey anlamayan bu kastratolarla hiçbir ortak yönüm yok. Mesela siz kendinizi süper puşt Aragon'un emrinde çalışırken düşünebiliyor musunuz? Gelecek bu mudur? Herkesin el üstünde tutmamı istediği kişi Aragon mu? TÜÜ! Daha az tembel olsalardı, söyledikleri kadar iyi niyetli olsalardı, yanlış notlarıyla herkese dert vermek yerine benim yaptığımı yaparlardı. Devrimlerini yakınlaştırmak yerine geleceğe doğru itiyorlar. İçgüdüleri olmayan ve kadınları inciterek onlara bir daha kavuşamayan şu erkeklere benziyorlar. Onların karnından haykırdıkları şu sloganlarda ağza alınmayacak din tüccarlığını, şu iki yüzlülüğü hissetmiyor musun dostum? Tüm bu liderlerin aşağılık kompleksi aşikar. Onları gölgede bırakan, anlamadıkları her şeye karşı duydukları nefret düpedüz ortada. Yaşam ilkesini küçümsemeye, yok etmeye, kirletmeye, budamaya, Orta Çağ'ın en aşağılık rahibi kadar hırslılar. Belki bunlardan biri ya da diğeri beni infaz edecek. Naziler benden sosyalistler kadar nefret ediyorlar, komünistler de öyle. Henri de Regnier, Comodia ve Stavisky'i saymıyorum bile. Konu benden nefret etmekse hepsi aynı fikirde. İnsandan şüphe etmek dışında her şey serbest. Dalga geçmeye de izin yok. Ben bunun bir kanıtıyım işte ama hepsinin üzerine sıçıyorum.

Sevgilerimle

Louis-Ferdinand Céline

(Kimseden hiçbir şey istemiyorum. Gençler habersiz ve lirizmleri onlara nereye gitmelerini söylüyorsa oraya gidiyorlar.)